یافته‌های یک پژوهش جدید نشان داد، آبخوان‌های عظیم زیرزمینی موجود در مناطق بیابانی حاوی حدودا یک تریلیون تن کربن هستند که یک چهارم بیشتر از تمام دی‌اکسیدکربن ذخیره شده در گیاهان خشکی است.

انسان دی‌اکسیدکربن را از طریق مصرف سوخت‌های فسیلی و جنگل‌زدایی به جو اضافه می‌کند که حدود ۴۰ درصد از این کربن در جو باقی مانده و ۳۰ درصد از آن وارد اقیانوس‌ها می‌شود.

پیش از این محققان بر این باور بودند که کربن باقی مانده توسط گیاهان خشکی جذب می‌شود، اما اندازه‌گیری‌ها نشان می‌دهد که گیاهان قادر به جذب این میزان کربن نیستند. آنها به دنبال مکانی بر روی زمین بودند که این کربن اضافی می‌توانست در آنجا ذخیره شود.

بررسی‌های جدید نشان داده که مقداری از این کربن در زیر بیابان‌های جهان ناپدید می‌شود؛ فرآیندی که به واسطه آبیاری تشدید می‌شود.

محققان موسسه اکولوژی و جغرافیای زینجیانگ در چین و آمریکا ، جریان آب را در حوضه تاریم که دره‌ای در ناحیه زینجیانگ چین است، مورد بررسی قرار دادند. آنها مقدار کربن را در نمونه‌های آب به دست آمده از این دره اندازه گرفته و سن کربن را محاسبه کردند تا بدانند که این آب چه مدت در زیر زمین باقی مانده ‌است.

آنها دریافتند که حدود ۲۰ میلیارد تن کربن در آبخوانی زیر این حوزه بیابانی ذخیره شده‌ است. آب موجود در این آبخوان ۱۰ برابر بیشتر از کل آبی است که در دریاچه‌های بزرگ شمال آمریکا ذخیره شده ‌است.

بر اساس این نتایج، کربن موجود در جو ، جذب محصولات زراعی می‌شود، بعد از آن به داخل خاک رهاسازی شده و در نهایت راهی به سمت آب‌های زیرزمینی پیدا می‌کند؛ فرآیندی که با ورود کشاورزی به منطقه در حدود 2000 سال پیش آغاز شده ‌است.

کربن در این ساختارهای جغرافیایی که با لایه نازکی از شن پوشانده شده‌اند، ذخیره شده و احتمالا هرگز نمی‌تواند به جو بازگردد که این در حقیقت یک سفر یک طرفه است.

برای تخمین میزان کل کربنی که به این ترتیب در آبخوان‌های زیرزمینی بیابان‌های سراسر جهان ذخیره می‌شود، به اطلاعات بیشتری درباره الگوی حرکت آب‌ها و همچنین اندازه‌گیری‌های بیشتر نیاز است.